خسته ی لبریز احساس در وهم سراب . . .

 دیروز انسان چه میکشید از دانستن و تحمل راز های بزرگ . . .

سکوت باید کرد،دید اما ندید،دوست داشت اما نداشت،چه وقت از اماها تهی خواهم شد؟دنیا جواب مرا میدهد میدانم امانه نمیدانم...؟!!

اینجا سرزمین عاشقان همیشه تنها در تب سکوت است

غربت و غریبی خاکش پر اندوه و دلتنگی زندان دل است

نگاهت حمله  نفس گیریست ، تا اسارت بر زمزمه لبانت

در منشور نگاهت چه حکمت عاشقی زیبا پا برجاست

با ترانه دلت ،من و شراره نگاهت به رقص رفتیم تا نهایت

بیا در قلب عشق بدریم این پیله های زشت،را با جسارت

بر بال دلمون همچو چکاوک رها بشیم بی بهانه در نیازت

در شوق یک پروانه بودن در ظرافت پرواز کنیم تا بینهایت

اینجا حرفی جز تنهایی و شکستن ، سست در بودن نیست

بیا تا مرزهای رستن و شکفتن پر کشیم تا اردیبهشت قلبت